 |
عمو نوروزها مژده‌رسان بهار بودند
 |
خبرنگار امرداد :
«حاجی فیروزها» دنباله‌ی «آتش‌افروزها» بودند که در گذشته‌های دور، چند روز پیش از نوروز تا ١٣ فروردین‌ماه در کوی و برزن‌ها راه می‌افتادند و با جامه‌ی سرخ و چهره‌ی سیاه و کلاه شیپوری، مژده‌رسان بهار می‌شدند. آتش‌افروزها مشعلی به دست می‌گرفتند و آتش آن را به دهان میبردند. خواندن سرود و ترانه نیز کار آتش‌افروزها بود. تا آن که روزگار گذشت و گذشت و بی‌آن‌که بدانیم از چه دور و زمانی، سر و کله‌ی حاجی فیروزها پیدا شد و آنها جای آتش‌افروزها را گرفتند.
حاجی فیروزها هم جامه‌ی سرخ و کلاه منگوله‌دار داشتند و چهره و گردن را سیاه می‌کردند و با زدن دایره و دنبک، شعرهایی از این دست میخواندند: «حاجی فیروزه، سالی یه روزه... ارباب خودم سر تُو بالا کن، ارباب خودم اخماتو واکن، ارباب خودم بزبز قندی، ارباب خودم چرا نمی‌خندی؟»
گمانی نیست که حاجی فیروزها و کارهایی که در نوروز انجام می‌دهند، ریشه در استوره‌ها و باورهای کهن دارد. گفته‌اند که این آیین برگرفته از میان‌رودان باستان است. در آن‌جا گروه‌هایی با چهره‌هایی سیاه در خیابان‌ها راه می‌افتادند و افسانه‌ی «تموز»، خدای سیاه‌چهره‌ی مردم میان‌رودان، را نمایش می‌دادند. این هم گفته شده که حاجی فیروز نمایشگر افسانه‌ی بازگشت سیاوش و پیوند او با الهه‌ی باروری است.
اما حاجی فیروز نشانه‌ی هرچه که باشد، کار و بار او شادی هنگام نوشدن سال و آمدن بهار است. چهره‌ی سیاه آنها این معنا را دارد که سیاهی سرمای زمستان به پایان رسیده و اکنون زمان زایش زمین و نو شدن طبیعت است. این مژده‌رسانی آنها همراه با شادی و خنده و دلخوشی است، چرا که باور ایرانیان کهن چنین بود که اگر در نوروز مردمان شاد نباشند، برکت و شادی از خان‌ومان رخت برمی‌بندد. از این‌رو آنها که خنده و شادی می‌آوردند، گرامی داشته می‌شدند و در دل مردم جای داشتند.
تارنمای خبری زرتشتیان http://www.amordadnews.net/
940 page views
|
|
|
|