 |
سیاست های دهه گذشته، چهره مهاجرت به کانادا را تغییر داده است
 |
با نگاهی به تغییرات انجام شده در سیاست های مهاجرتی کشور طی دهه گذشته، دو فرایند مهم ، بیش از همه جلوه می کند.
اول، رشد قابل توجه در تعداد کارگران موقت خارجی است. ده ها هزار کارگر خارجی، در حالی مشاغل ساده را پر می کنند که کانادایی ها رغبتی به آن شغل ها ندارند.
دوم، تلاش روزافزون دولت فدرال در کنترل مرزها و جلوگیری از ورود افراد متخلف به کشور است. از ازدواج های غیرواقعی گرفته تا ویزای تقلبی دانشجویی ، یا کسب شهروندی بدون طی کردن مراحل مربوطه و یا درخواست پناهندگی بدون وجود مشکل در کشور مبدأ.
در حالیکه تقاضا برای کار در بخش کشاورزی و کارخانجات از سوی کارگران خارجی، شدت یافته، دولت محافظه کار، به کارفرمایان اجازه داده که تا سقف ۱۵ درصد، حقوق و مزایای کمتری به نسبت کانادایی ها ، برای کارگران خارجی درنظر بگیرند.
در طی دهه گذشته، تعداد کارگران موقت پذیرفته شده، سه برابر شده و به رقم ۳۰۰ هزار نفر رسیده است. با این وجود تنها تعداد اندکی از آنها، موفق به کسب اقامت دائم شدند و همین امر موجب شده، منتقدان محیط های کاری را به برده داری نوین ، تشبیه کنند.
اتاوا در عین حال، با گسترش برنامه پذیرش مهاجر در گروه "تجربه کانادایی"، راه را برای درخواست اقامت دائم کارگران موقت و دانشجویان، هموار کرد. همزمان با رشد اقتصادی استان های غربی، این برنامه موجب ارسال متخصصین به شهرها و مناطقی غیر از کلان شهرهای تورنتو، مونترآل و ونکوور گردیده است.
بین سال های ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۱ ، بجز انتاریو، سایر استان ها، بر تعداد پذیرش مهاجر خود افزوده اند. در انتاریو، تعداد مهاجران از رقم ۱۳۳۶۰۰ به ۹۹۵۰۰ نفر کاهش یافت که بیشتر آن بخاطر کم شدن فرصت های شغلی در بخش صنعت و تلاش دولت های استانی برای جذاب کردن سایر شهرها برای تازه واردین بوده است.
توجه به باروری تخصصی و اقتصادی مهاجران باعث شد، پذیرش در بخش اقتصادی شامل متخصصین، سرمایه گذاران و خود اشتغالی، از رقم سالانه ۱۳۷۸۶۰ به ۱۵۲۱۲۰ افزایش یافته و در مقابل پذیرش بخش مهاجرت فامیلی، از ۶۲۳۰۰ به ۵۶۴۵۰ کاهش یابد.
اگر چه میزان پناهندگان از ۲۵۱۱۰ به ۲۷۸۷۰ نفر افزایش یافته، اما فشار دولت بر گروه های بشردوستانه و مذهبی موجب شد، آنان نیز سهمی در حدود ۵۵۸۲ نفر از پناهندگان را برای خود بپذیرند که ۲۶۰۰ نفر رشد را نشان می دهد.
از سال ۲۰۰۶ به بعد و پس از روی کار آمدن دولت محافظه کار، حرکت به سمت حذف لیست انتظار متقاضیان مهاجرت، سختگیری در توانایی زبان و تعیین رشته های تخصصی مورد نیاز، آغاز شد.
همزمان ، رشد شدید اقتصادی کشورهایی نظیر چین و هند و رکود اقتصادی در اروپا از یکسو و سختگیریهای مربوط به دانش زبان ، موجب شد، کشورهای چین، هند و پاکستان، جایگاه سنتی خود به عنوان سه کشور اول تأمین کننده مهاجران را از دست بدهند. بطوریکه از سال ۲۰۱۰ تاکنون، فیلیپین با ارسال حدود ۳۵۰۰۰ نفر در سال،رتبه اول را در بین ۱۰ کشور اصلی مهاجران کسب کند. ضمن اینکه بر تعداد فرانسوی ها، ایرلندی ها و بریتانیایی هایی که بخاطر فرار از رشد بیکاری در کشورهایشان، به کانادا روی آورده اند، افزوده شد. ( در سال ۲۰۱۱ ، زبان Tagalog، (یا فیلیپینی) رایج ترین زبان در بین تازه واردین بوده است.)
از سوی دیگر، جهت جلوگیری از سوء استفاده های مربوط به ازدواج های تقلبی ، اتاوا، ویزای مخصوصی را معرفی کرد که برمبنای آن، مزدوجین ، می بایست، دست کم، دو سال تا قبل از دریافت اقامت دائم، با یکدیگر زندگی کرده باشند. همچنین کالج ها و دانشکده هایی که اجازه صدور ویزای دانشجویی دارند، از سوی دولت فدرال لیست بندی شده و عملکرد آنها تحت نظارت قرار گرفت.
از ژانویه امسال، از اتباع ۲۹ کشور جهان، هنگام درخواست ویزای کانادا، انگشت نگاری بعمل می آید و آنان مجبور خواهند بود، مبلغ ۸۵ دلار، هزینه مربوطه را پرداخت کنند. کشورهای دیگری در آینده، به لیست مذکور، افزوده خواهد شد.
اتاوا همچنین، آزمون دریافت حق شهروندی و شرایط مربوطه از جمله دانش زبان مهاجران را سخت تر کرد .
در حال حاضر نمی توان در مورد تغییرات وسیع انجام شده طی سال های اخیر، اظهار نظر کرد و باید منتظر آمارهای رسمی مربوط به این موضوع بود. اما می توان مطمئن بود، شرایط برای مهاجرت و پناهندگی و همچنین کسب شهروندی کانادا، به نسبت گذشته، سخت تر شده و احتمالا در آینده، بر دشواری های آن افزوده خواهد شد.
از: ایرانتو
730 page views
|
|
|
|